Wat is het snel gegaan. Wat zijn deze jaren voorbijgevlogen. Afstuderen, het leek altijd een ver van mijn bed show, maar plots was het daar. Plots stond ik vooraan met alle zesdejaars die hun hoedje in de lucht smeten met ons diploma in de hand, kippenvel en tranen overspoelde me. Een gevoel van vreugde, trots maar ook van heimwee en loslaten. Ik kijk met een goed gevoel terug op de voorbije zes jaar, al waren we op het einde het middelbaar wel echt ontgroeid en klaar om eindelijk onze eigen weg te gaan en te studeren wat we willen.
Het is vreemd te weten dat we er nooit meer les zullen volgen, dat we sommigen niet meer dag in dag uit gaan zien of zelfs nooit meer. Verder studeren, het is een hoofdstuk waar ik klaar voor ben. Toch is het spannend en ga ik met een klein hartje de hogeschool binnenstappen. Ik zal met heimwee terugkijken naar Campus Caputsteen, tot slot heb ik er zes jaar doorgebracht en ben ik daar enorm gegroeid. Zowel op schoolvlak als persoonlijk, ik heb zoveel lessen geleerd en enkele leerkrachten zal ik nooit vergeten. Die hebben mij enorm geholpen en stonden gewoonweg positief voor de klas met passie voor hun vak. Maar, ook zal ik terugkijken met plezier. Ook al was het soms moeilijk, minder leuk, of ergerde ik mij dood aan verschillende aspecten op school, ik zal die zes jaar koesteren.
Als ik zie van waar ik ben gekomen, ben ik trots op mezelf. Ik ben niet de studente die afstudeert met grote onderscheiding of die tal van prijzen wint, maar ik weet hoe hard ik mijn best heb gedaan en dat is alles wat ik kon doen. Ik heb niet opgegeven, ook al ben ik soms met mijn hoofd tegen de muur gebotst en dacht ik dat ik het niet kon. Ik ben in mezelf blijven geloven en op deze school heb ik vooral ingezien dat de lagere school waar ik jaren werd gepest en betutteld, fout waren. Ze zeiden me altijd dat ik mijn diploma niet ging halen, dat ik meermaals ging blijven zitten, dat ik het niet ver ging schoppen, maar kijk het tegendeel is bewezen. Ik ga mijn dromen achterna, ongeacht wat iemand ook tegen me zegt. Die kracht heb ik mezelf geleerd, maar ook meegekregen van Campus Caputsteen; een school die pesten niet tolereert en die ervoor zorgt dat ons talent openbloeit en waar we kunnen zijn wie we zijn. Een plaats waar er vertrouwen is en waar men niet zegt dat we iets niet kunnen. Zolang wij er zelf in geloven, kunnen we en zullen we gaan voor wat we willen.
Dus bij deze, dankjewel middelbaar, maar nu ben ik voor het nieuwe hoofdstuk klaar!
Liefs,
Luna-Brit
Reactie plaatsen
Reacties