Lang gestudeerd. Hard gewerkt. Gestrest, vermoeid en futloos dat ik er van werd.
Dat eerste trimester ging, maar dat tweede...
In het tweede semester van het eerste jaar aan het hoger voelde ik geen enkele motivatie meer in mij zitten. Ik zag enkel nog maar de vele deadlines, projecten en de hoop aan stress die op mij afkwamen. Toen mijn eindexamens niet helemaal gingen zoals ik had gehoopt, zakte de moed tot in men schoenen. Ik had er écht genoeg van. Docenten die me niet aanstonden, de aanpak die totaal eens over een andere boeg gegooid mocht worden en alle projecten die we op een korte tijd moesten realiseren...
Alle energie verloren aan dit.
Er kruipt zoveel energie in. Dat werd me even te veel nadat ik van mijn laatste examen terugkwam. Zo hard gestudeerd, zoveel moeite en tijd in excel gestoken om dan tijdens het examen de grond onder je voeten te voelen wegzakken. Ik kon wel janken van frustratie en woede. Alle oefeningen die ik hermaakte waren één voor één juist, zelfs bijles ingeschakeld omdat onze docent zelf geen moeite wou doen. Wegens lang afwezig te zijn door medische reden verwacht je dan toch een ander antwoord. Soit, je stapt met volle moed en toch ook trots naar het examen. Ik had inmiddels al die moeilijke formules in mijn hoofd gekregen en begreep uiteindelijk toch de logica van excel, wat al niet gemakkelijk is. Alé, voor sommige misschien wel, maar voor mij toch alleszins niet. Last but not least kregen we maar anderhalf uur om eraan te werken, dat ging al sowieso niet lukken, dat zag ik al aan de grootte van die 12 oefeningen. De oefeningen die we tijdens de lessen hadden gezien stelde niets voor tegenover die van het examen. Het was alsof je naar een Nederlands examen ging en je ineens een vergelijking moest gaan oplossen. Dat was hem niet en ik was niet de enigste die dat dacht. Diegene naast mij gaf me al een blik van " wa is me dees?!", terwijl nog iemand anders, letterlijk en figuurlijk, met zijn handen in zijn haar zat. Soms stil gefluister, eigenlijk meer gevloek, met een paar zuchten en rollende ogen erbij.
Genoeg van!
Ik kwam thuis en dacht dit is het. Klaar. Ik stop ermee. Ik ben het beu, al die stress, al die energie die ik er aan kwijt speel en voor wat?
Maar ja effectief, het is wel voor iets belangrijk...namelijk een diploma.
Liefs,
Luna-Brit
De student die toch maar zal doorzetten om dat papier in handen te krijgen aan het einde van de rit!
Reactie plaatsen
Reacties